دفتر اوّل نیایش (اثر الکسیس کارل)

بخش ۲

ترجمه دکتر علی‌ شریعتی

ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻛﺮد؟‬

‫ﻣﺎ ﻓﻦ ﻧﻴﺎﻳﺶ را، از زﻣﺎن ﺳﻦ ﭘﻞ ﺗﺎ، ﺳﻦ ﺑﻨﻮا از زﻫﺎد ﻣﺴﻴﺤﻰ و‬ ‫ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﺮوﺟﻴﻦ ﮔﻤﻨﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺪت ۲۰ ﻗﺮن ﻣﻠﻞ ﻏﺮﺑﻰ را ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﻣﺬﻫﺒﻰ آﺷﻨﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ، ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ. ﺧﺪاى اﻓﻼﻃﻮن در آن ﻗله ﻋﻈﻤﺘﺶ‬ ‫ﻗﺎﺑﻞ درك ﻧﺒﻮد. ﺧﺪای اﭘﻴﻜﺘﺖ ﺑﺎ روح اﺷﻴﺎء اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻰﺷﺪ. ﻳﻬﻮه ﻳﻚ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺴﺘﺒﺪ ﺷﺮﻗﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در دﻟﻬﺎ وﺣﺸﺖ ﻣﻰاﻓﻜﻨﺪ ﻧﻪ ﻋﺸﻖ. اﻣﺎ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺧﺪا را در دﺳﺘﺮس ﻓﻬﻢ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ، او ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﺻﻮرﺗﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪه و از او ﭘﺪر ﻣﺎ، ﺑﺮادر ﻣﺎ و ﻣﻨﺠﻰ ﻣﺎ را ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ.‬ ‫ﺑﺮاى ﻧﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ﭘﻴﭽﻴﺪه و ازﺧﻮدﮔﺬﺷﺘﮕﻰ و‬ ‫اﻳﺜﺎر ﺧﻮن ﻧﻴﺎزى ﻧﻴﺴﺖ، ﻧﻴﺎﻳﺶ آﺳﺎن و ﻃﺮﻳﻘﻪاش ﻧﻴﺰ ﺳﺎده اﺳﺖ.‬

‫ﺑﺮای ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ. اﻳﻦ‬ ‫ﻛﻮﺷﺶ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دل ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ دﻣﺎغ. ﻣﺜﻼً، ﺗﻌﻤﻖ در ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺪا ﻧﻴﺎﻳﺸﻰ‬ ‫ﻣﺤﺴﻮب ﻧﻤﻰﺷﻮد ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻦ ﺗﻌﻤﻖ، در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل، ﺑﺎ ﻋﺼﺎره‌اى از‬‫ﻋﺸﻖ و اﻳﻤﺎن ﻫﻤﺮاه ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻪ دﻋﺎ ﻃﺒﻖ ﺷﻴﻮه ﻻﺳﺎل ﺑﺎ ﻳﻚ‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ ﻋﻘﻠﻰ آﻧﭽﻨﺎن آﻏﺎز ﮔﺮدد ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺣﺎﻟﺖ‬ ‫اﺷﺮاﻗﻰ و روﺣﻰ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﻮد.‬

‫ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻃﻮﻻﻧﻰ ﻳﺎ ﻛﻮﺗﺎه، ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﻳﺎ دروﻧﻰ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮن ﮔﻔﺘﮕﻮى ﻃﻔﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﭘﺪرش: ﺧﻮد را آن ﭼﻨﺎن ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ‬‫ﻫﺴﺖ. اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﻳﻚ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻰ ﺳﺎل‬ ‫زﻧﺪﮔﻴﺶ را وﻗﻒ ﺧﺪﻣﺖ درﻣﺎﻧﺪﮔﺎن ﻛﺮد: ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدﺷﺎن آﻧﭽﻨﺎن‬ ‫ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ دوﺳﺖ دارﻧﺪ.‬

‫اﻣﺎ درﺑﺎره ﻓﺮم ﻧﻴﺎﻳﺶ، از ﻳﻚ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﺧﺪا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺳﻴﺮ‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ و از ﻛﻠﻤﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎده ﻣﻐﺎﻳﺮ ﻫﻤﻰ ﻛﻪ از زﺑﺎن ﻳﻚ روﺳﺘﺎﻳﻰ در‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻛﺎﻟﻮر (ﺗﭙه ﻛﻮﭼﻜﻰ ﻛﻪ ﻣﺤﻞ ﻧﺼﺐ ﺻﻠﻴﺐ اﺳﺖ) ﺑﻴﺮون مى‌آﻳﺪ ﺗﺎ ﺟﻼل ﺳﺮود ﻣﺬﻫﺒﻰ ﮔﺮﮔﻮاری در زﻳﺮ‬ ‫رواقﻫﺎی ﻳﻚ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺑﺰرگ ﻓﺮم ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻴﻜﻨﺪ. ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت،‬ ‫ﻋﻈﻤﺖ و ﺷﻜﻮه در ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ. ﻛﻤﺘﺮ ﻛﺴﻰ ﻫﻤﭽﻮن ﺳﻦ‬ ‫ژان دوﻻﻛﺮوا ﻳﺎ ﺳﻦ ﺑﺮﻧﺎرد دوﻛﻠﺮوو ﻧﻴﺎﻳﺶ را ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﻰ داﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ.‬

‫ﺑﺮای اﺟﺎﺑﺖ دﻋﺎ ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ ﻓﺼﺎﺣﺖ ﻧﻴﺴﺖ.‬ ‫از آن روﻛﻪ ارزش دﻋﺎ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﻮاﻳﺪى ﻛﻪ در ﺑﺮ دارد‬ ‫ﻣﻰﺳﻨﺠﻨﺪ، ﺳﺎدهﺗﺮﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻣﺎ ﻛﻪ ﺗﻀﺮع و ﺳﺘﺎﻳﺶ را ﺑﻴﺎن ﻣﻴﻜﻨﺪ،‬ ‫ﻫﻤﭽﻮن زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ اﺳﺘﻐﺎﺛﻪﻫﺎ و دﻋﺎﻫﺎ، در ﭘﻴﺸﮕﺎه ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻫﺮﭼﻪ‬ ‫ﻫﺴﺖ، ﻣﻘﺒﻮل ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ. ﻓﺮﻣﻮلﻫﺎى ﺣﻔﻈﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻏﻴﺮ ارادى‬ ‫ﺑﻴﺎن ﻣﻰﺷﻮد و ﻧﻴﺰ اﻓﺮوﺧﺘﻦ ﻳﻚ ﺷﻌله ﺷﻤﻊ ﺧﻮد ﻳﻚ ﻧﻮع ﻧﻴﺎﻳﺶ اﺳﺖ.‬

‫اﻳﻦ ﻓﺮﻣﻮﻟﻬﺎى ﺑﻰرﻣﻖ و اﻳﻦ ﺷﻌله ﻣﺎدى ﺷﻤﻊ، ﺑﺮاى آﻧﻜﻪ ﺳﻤﺒﻞ‬ ‫ﭘﺮواز ﻳﻚ ﻣﻮﺟﻮد اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ، ﻛﺎﻓﻰ اﺳﺖ. ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ. ﺳﻦ ﻟﻮﻳﻰ ﮔﻨﺰاگ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ، ﻫﻢ ارز ﻧﻴﺎﻳﺶ‬ ‫اﺳﺖ. ﺑﻰﺷﻚ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻃﺮﻳقه ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺧﺪا اﻧﺠﺎم دادن ﻛﺎﻣﻞ ﺧﻮاﺳﺖ او‬ ‫اﺳﺖ:‬

"اى ﭘﺪر ﻣﺎ! ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﻓﺮا رﺳﺪ، اراده ﺷﻤﺎ در زﻣﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫آﺳﻤﺎن ﺣﺎﻛﻢ ﮔﺮدد".از ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس.

ﺑﻰﺷﻚ اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا‬ ‫ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از ﭘﻴﺮوى ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺣﻴﺎت، ﻗﻮاﻧﻴﻨﻰ ﻛﻪ در ﺗﺎر و ﭘﻮد ﺑﺪن ﻣﺎ،‬ ‫ﺧﻮن ﻣﺎ و روح ﻣﺎ ﺛﺒﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ. دﻋﺎﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻮن اﺑﺮ ﻏﻠﻴﻈﻰ از‬ ‫ﺳﻄﺢ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﻰﺧﻴﺰﻧﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻳﺸﮕﺮان از‬ ‫ﻧﻈﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺨﺘﻠﻔﻨﺪ، ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﺧﺘﻼف دارﻧﺪ، اﻣﺎ اﻳﻦ دﻋﺎﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ‬ ‫دو اﺻﻞ ﻣﺒﺘﻨﻰاﻧﺪ: ﻓﻘﺮ و ﻋﺸﻖ.‬

‫ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺸﺮوع اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻛﺴﺐ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪﻳﻬﺎى ﺧﻮد از ﺧﺪا ﻛﻤﻚ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ وﻟﻰ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل اﺳﺖ ﻛﻪ از او ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ﻫﻮسﻫﺎى ﻣﺎ ﺟﺎمه ﻋﻤﻞ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ و ﻳﺎ آﻧﭽﻪ را ﺑﻪ ﻛﻮﺷﺶ ﻣﻴﺴﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ‬ ‫دﻋﺎ ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪ. ﺧﻮاﻫﺶ اﮔﺮ ﻣﺪاوم و ﺳﻤﺞ ﺑﺎﺷﺪ و ﺻﻮرت ﻳﻚ ﻧﻮع‬ ‫ﺗﻬﺎﺟﻢ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﮕﻴﺮد ﺑﺮآورده ﻣﻰﺷﻮد.‬

‫ﻛﻮرى ﻛﻨﺎر راه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻋﻠﻰرﻏﻢ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬ ‫آراﻣﺶ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﻮا از ﺟﮕﺮ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ. ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻪ از آن ﺟﺎ‬ ‫ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ ﮔﻔﺖ: اﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻮ را ﺷﻔﺎ داد.‬

‫ﻧﻴﺎﻳﺶ، در ﻣﺮﺣﻠه ﻋﺎﻟﻰﺗﺮش، از ﺳﻄﺢ درﺧﻮاﺳﺖ و ﻋﺮض ﺣﺎل‬ ‫ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﻰرود. اﻧﺴﺎن در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻫﺴﺘﻰ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ او را‬ ‫دوﺳﺖ دارد، ﻧﻌﻤﺎت او را ﺳﭙﺎس ﻣﻴﮕﺰارد و آﻣﺎده اﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺖ او‬ ‫را، ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ، اﻧﺠﺎم دﻫﺪ.‬ ‫در اﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻳﻚ ﺳﻴﺮ روﺣﺎﻧﻰ و ﻣﻜﺎﺷﻔه دروﻧﻰ در‬ ‫ﻣﻰآﻳﺪ.‬

ﺑﺮ روى آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻳﻚ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺧﻠﻮت، ﻳﻚ روﺳﺘﺎﻳﻰ ﭘﻴﺮ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد.‬ ‫ﺑﻪ وى ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺷﻤﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ او را ﻣﻰﻧﮕﺮم و او‬ ‫ﻣﺮا ﻣﻰﻧﮕﺮد.‬

‫ارزش ﻫﺮ ﻓﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﺘﺎﻳﺞ آن اﺳﺖ. ﻫﺮ ﻃﺮﻳﻘﻪاى ﺑﺮاى ﻧﻴﺎﻳﺶ، اﮔﺮ‬ ‫اﻧﺴﺎن را ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﻮاﺟﻪ ﺳﺎزد، ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه اﺳﺖ.‬
‫
‫در ﻛﻮﭼﻪ، اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ، ﺗﺮن، اداره، ﻣﺪرﺳﻪ و ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮان ﻧﻴﺎﻳﺶ‬ ‫ﻛﺮد وﻟﻰ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻫﺮﻛﺲ در اﻃﺎقﻫﺎ، ﻛﻮﻫﺴﺘﺎنﻫﺎ و ﺟﻨﮕﻠﻬﺎ ﻳﺎ در‬ ‫ﺧﻠﻮت اﻃﺎﻗﺶ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻛﻨﺪ. و ﻧﻴﺰ ﻋﺒﺎداﺗﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻃﻰ ﻣﺮاﺳﻢ‬ ‫ﺧﺎﺻﻰ در ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد. وﻟﻰ ﺟﺎی ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻫﺮﻛﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﺪا ﺑﺎ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻴﮕﻮﻳﺪ، ﻣﮕﺮ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ آراﻣﺶ ﺑﺮ دروﻧﺶ ﻣﺴﺘﻮﻟﻰ ﺷﻮد.‬ ‫آراﻣﺶ درون ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﻀﻮى و ﻣﺎدى و ﺑﻪ ﻣﺤﻴﻄﻰ ﻛﻪ در آن ﺑﻪ ﺳﺮ‬ ‫ﻣﻰﺑﺮﻳﻢ ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد.‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻦ آراﻣﺶ ﺑﺪن و روح در ﻣﻴﺎن ازدﺣﺎم و ﻫﻤﻬﻤﻪ و ﺷﻠﻮﻏﻰ‬ ‫ﺟﺎﻣﻌه اﻣﺮوز ﻛﺎر دﺷﻮارى اﺳﺖ. اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎهﻫﺎی ﺧﺎﺻﻰ ﺑﺮاى‬ ‫ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪﻳﻢ. ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎﻳﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻜنه ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ‬ ‫ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ. ﺗﺄﺳﻴﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎهﻫﺎى ﺧﻴﺮ و ﺻﻠﺢ در ﻣﻴﺎن ﻫﻴﺎﻫﻮى ﺷﻬﺮ‬ ‫ﻧﻪ ﮔﺮان ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﻧﻪ دﺷﻮار.‬

‫در ﺳﻜﻮت اﻳﻦ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎهﻫﺎ اﻧﺴﺎن ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪاش ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻮى ﺧﺪا در ﭘﺮواز اﺳﺖ ﻋﻀﻼت و اﻋﻀﺎﻳﺶ را آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﺪ،‬ ‫روﺣﺶ را ﺳﺒﻜﺒﺎر ﻛﻨﺪ و ﻧﻴﺮوى ﺳﻨﺠﺶ و ﺗﺸﺨﻴﺺ را ﺧﻠﻮص و ﺟﻼ‬ ‫دﻫﺪ و ﻗﺪرت ﺗﺤﻤﻞ زﻧﺪﮔﻰ دﺷﻮارى را ﻛﻪ ﺗﻤﺪن ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮ دوش او ﺑﺎر‬ ‫ﻛﺮده و ﺑﻪ زاﻧﻮﻳﺶ درآورده اﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ آورد.‬ ‫ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺑﺮ روى ﺻﻔﺎت و ﺧﺼﺎﻳﻞ اﻧﺴﺎن اﺛﺮ ﻣﻴﮕﺬارد، ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻧﻴﺎﻳﺶ را ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﻧﺠﺎم داد.‬

‫اﭘﻴﻜﺘﺖ ﻣﻴﮕﻔﺖ: "ﺑﻴﺶ ازآﻧﭽﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﻴﻜﺸﻰ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ".‬

ﺻﺒﺢ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻛﺮدن و ﺑﻘﻴه روز را ﻫﻤﭽﻮن ﻳﻚ وﺣﺸﻰ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮدن‬ ‫ﺑﻴﻬﻮده اﺳﺖ.‬ ‫ﻛﻮﺗﺎهﺗﺮﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪاى ﻛﻪ در ﻣﻐﺰ ﺧﻄﻮر ﻣﻴﻜﻨﺪ و ﻳﺎ درﺧﻮاﺳﺘﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ در ذﻫﻦ آدﻣﻰ ﻣﻴﮕﺬرد ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ اﻧﺴﺎن را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪا ﻗﺮار دﻫﺪ.‬ ‫در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﺮاى ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻫﺮ راﻫﻰ از ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻣﻰﺗﻮان اﻟﻬﺎم ﮔﺮﻓﺖ.‬‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺧﻮد ﻳﻚ ﻃﺮﻳقه زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮدن اﺳﺖ. ﻧﻴﺎﻳﺶ اﮔﺮ در‬ ‫ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد ﻫﻤﻮاره ﻧﺘﻴﺠﻪاى ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ.

راﻟﻒ‬ ‫واﻟﺪو اﻣﺮﺳﻮن مىﻧﻮﻳﺴﺪ: "ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ ﻣﮕﺮ‬ ‫آﻧﻜﻪ ﭼﻴﺰى دﺳﺘﮕﻴﺮش ﺷﺪه اﺳﺖ".‬

ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺮدم ﻣﺘﺠﺪد ﺑﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺑﻪ دﻳﺪه ﻳﻚ ﻋﺎدت ﻣﺘﺮوك‬ ‫ﻣﻰﻧﮕﺮﻧﺪ و آن را ﻳﻚ رﺳﻢ ﺧﺮاﻓﻰ و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه‌اى از دوران ﺗﻮﺣﺶ‬ مىﭘﻨﺪارﻧﺪ، در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻰﺗﻮان ﮔﻔﺖ اﻣﺮوز ﻣﺎ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً از ﻫﻤه ﺛﻤﺮات‬ ‫ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪه‌اﻳﻢ. ﺣﺎل ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻋﻠﻞ اﻳﻦ ﻣﺤﺮوﻣﻴﺖﻫﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟‬

‫اوﻟﻴﻦ ﻋﻠﺖ آن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ اﻣﺮوز ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﻧﺪرت اﻧﺠﺎم‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد. اﺣﺴﺎس ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ در ﻣﻴﺎن ﻣﺘﻤﺪﻧﻴﻦ در ﺷﺮف ﻧﺎﺑﻮدى اﺳﺖ.‬ ‫ﻣﻰﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻋﺪه ﻓﺮاﻧﺴﻮىﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ از ﭼﻬﺎر ﻳﺎ ﭘﻨﺞ‬ ‫درﺻﺪ ﻣﺮدم ﺗﺠﺎوز ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ.‬

‫ﺛﺎﻧﻴﺎً، ﻧﻴﺎﻳﺶ اﻣﺮوز ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﻰﺗﺄﺛﻴﺮ اﺳﺖ، ﭼﻪ، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻫﻞ ‫ﻋﺒﺎدت ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺧﻮدﺧﻮاه، دروﻏﮕﻮ، ﻣﺘﻜﺒﺮ و ﻣﻐﺮورﻧﺪ و رﻳﺎﻛﺎراﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻋﺸﻖ و اﻳﻤﺎن را ﻧﺪارﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل آﺛﺎر ﻧﻴﺎﻳﺶ وﻟﻮ آﻧﻜﻪ‬ ‫ﭘﺪﻳﺪ آﻳﺪ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻰرﺳﺪ.‬

‫ﭘﺎﺳﺦ ﺧﻮاﻫﺸﻬﺎى ﻣﺎ و ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﻄﻰ، ﻧﺎﻣﺤﺴﻮس‬ ‫و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻏﻴﺮﻣﺴﻤﻮع داده ﻣﻰﺷﻮد. اﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﻛﻪ ﺑﺎ زﻣﺰﻣه ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺮﻣﻰ ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺪرون ﻣﺎ ﭘﺎ ﻣﻴﮕﺬارد ﺑﺎ ﻗﻴﻞ و ﻗﺎل ﺟﻬﺎن ﺧﺎرج ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻰ ﺧﻔﻪ ﻣﻴﮕﺮدد.‬ ‫ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻣﺎدى ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻧﻴﺰ ﻣﺒﻬﻢ و ﻧﺎآﺷﻜﺎر اﺳﺖ و ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺎ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﭘﺪﻳﺪهﻫﺎ آﻣﻴﺨﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد.‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم، ﺣﺘﻰ ﻛﺸﻴﺸﺎن، ﺑﺴﻴﺎر اﻧﺪﻛﻨﺪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ را‬ ‫داﺷﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ اﻳﻦ آﺛﺎر را ﺑﻪ ﺻﻮرت روﺷﻨﻰ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﻨﺪ. ﭘﺰﺷﻜﺎن‬ ‫ﻧﻴﺰ، از ﻧﻈﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ، اﺟﺎزه داده‌اﻧﺪ‬ ‫ﺣﺎﻻﺗﻰ ﻛﻪ در دﺳﺘﺮﺳﺸﺎن واﻗﻊ ﻣﻰﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﻰآﻧﻜﻪ آن را ﻣﻮرد ﺗﺤﻘﻴﻖ‬ ‫و ﺑﺮرﺳﻰ ﻗﺮار ﺑﺪﻫﻨﺪ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮود. ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ اﻳﻦ‬ ‫آﺛﺎر ﻣﻰﭘﺮدازﻧﺪ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻠﺖ ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻰاﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻨﺤﺮف ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ در اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت ﻧﺘﻴجه ﺣﺎﺻﻠﻪ، ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﺣﺪس زده ﻣﻰﺷﻮد اﺧﺘﻼف‬ ‫دارد. ﻣﺜﻼً ﻛﺴﻰ ﻛﻪ دﻋﺎ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺪا او را از ﻳﻚ ﺑﻴﻤﺎرى ﻋﻀﻮى ﺷﻔﺎ‬ ‫دﻫﺪ، ﺑﻴﻤﺎر ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ وﻟﻰ در ﻋﻮض ﻳﻚ ﺗﺤﻮل ﻋﻤﻴﻖ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‬ ‫روﺣﻰ و اﺧﻼﻗﻰ ﺑﻪ وى دﺳﺖ ﻣﻰدﻫﺪ.‬

‫ﻋﺎدت ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ در ﻣﻴﺎن ﻋﻤﻮم ﻣﺮدم ﺣﺎﻟﺖ اﺳﺘﺜﻨﺎﻳﻰ دارد وﻟﻰ‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﮔﺮوهﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺬﻫﺐ اﺟﺪادى وﻓﺎدار ﻣﺎﻧﺪه‌اﻧﺪ‬ ‫ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻓﺮاوان اﺳﺖ. در اﻳﻦ ﮔﺮوهﻫﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮان ﻫﻨﻮز ﺗﺄﺛﻴﺮات ﻧﻴﺎﻳﺶ‬ ‫را اﻣﺮوز ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺮد.‬

‫در ﻣﻴﺎن آﺛﺎر ﺑﻰﺷﻤﺎر ﻧﻴﺎﻳﺶ، ﻃﺒﻴﺐ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻛﻪ آﺛﺎر ﭘﺴﻴﻜﻮﻓﻴﺰﻳﻮﻟﻮژى و درﻣﺎﻧﻰ آن را ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﻰ ﻗﺮار دﻫﺪ.‬‬
 

‫ ‫ﻓﻘﺪان ﻧﻴﺎﻳﺶ در ﻣﻴﺎن ﻣﻠﺘﻰ‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺳﻘﻮط ﻗﻄﻌﻰ آن ﻣﻠﺖ‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺧﺪا ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﮔﻮش‬ ‫ﻣﻰدﻫﺪ و ﺑﻪ او ﺟﻮاب ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ.‬ ‫آﺛﺎر ﻧﻴﺎﻳﺶ واﻫﻰ و ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻧﻴﺴﺖ. ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺣﺴﺎس ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ را ﺗﺎ ﺳﻄﺢ‬ ‫اﺿﻄﺮاب ﻳﻚ اﻧﺴﺎن در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻄﺮات و ﻣﺠﻬﻮﻻت ﺟﻬﺎن ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد و‬ ‫ﻧﻴﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻰ، ﻳﻚ ﺷﺮﺑﺖ ﻣﺴﻜﻦ، ﻳﻚ داروى ﺿﺪ ﺗﺮس (‫ﺗﺮس از درد، ﺑﻴﻤﺎرى و ﻣﺮگ) ﺗﻬﻴﻪ ﻛﺮد.‬

‫ﭘﺲ ﻣﻌﻨﻰ اﺣﺴﺎس ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﺠﺎ را در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺮاى ﻧﻴﺎﻳﺶ اﺧﺘﺼﺎص ﻣﻰدﻫﺪ؟ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﻳﻦ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺎﺑﻞ‬ ‫اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺖ.‬ ‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً در ﺗﻤﺎم ادوار، ﻣﺮدم ﻏﺮب ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻛﺮده‌اﻧﺪ. ﺟﺎﻣﻌه ﻗﺪﻳﻢ‬ ‫اﺻﻮﻻً ﻳﻚ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﻮد. روﻣﻰﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻌﺎﺑﺪ را ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻰداﺷﺘﻨﺪ.‬ ‫اﺟﺪاد ﻗﺮون وﺳﻄﺎى ﻣﺎ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ را ﺑﺎ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﺑﺰرگ و‬ ‫ﻣﺤﺮابﻫﺎى ﮔﻮﺗﻴﻚ ﻣﻰﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ.‬ ‫در زﻣﺎن ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﺮ ﻓﺮاز ﻫﺮ دﻫﻜﺪه‌اى ﻧﺎﻗﻮﺳﻰ ﺑﺮﭘﺎ اﺳﺖ. ﻣﻬﺎﺟﺮاﻧﻰ‬ ‫ﻛﻪ از اروﭘﺎ آﻣﺪه‌اﻧﺪ ﺑﺎ داﻧﺸﮕﺎهﻫﺎ وﻛﺎرﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ وﺳﻴله ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﻧﻴﺰ‬ ‫در ﻗﺎره ﺟﺪﻳﺪ ﺗﻤﺪن ﻏﺮﺑﻰ را ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮده‌اﻧﺪ.‬

‫در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺎ، ﻧﻴﺎﻳﺶ در ﺷﻤﺎر اﺣﺘﻴﺎﺟﺎت اوﻟﻴﻪاى، در ردﻳﻒ‬ ‫ﺟﻨﮓ، ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن، ﻛﺎر و دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ، ﻗﺮار داﺷﺘﻪ اﺳﺖ.‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ ﺟﻨﺒﺸﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫از اﻋﻤﺎق ﻓﻄﺮت ﻣﺎ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻳﻚ ﻏﺮﻳﺰه اﺻﻠﻰ اﺳﺖ.‬

‫ﺗﻐﻴﻴﺮات و ﺗﺤﻮﻻت اﻳﻦ اﺣﺴﺎس ﻫﻤﻮاره ﺑﺎ ﺗﺤﻮﻻت ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎى دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﺎﻃﻨﻰ اﻧﺴﺎن: اﺣﺴﺎس اﺧﻼﻗﻰ، ﺳﺠﻴﻪ و ﺧﻮى و ﮔﺎﻫﻰ اﺣﺴﺎس زﻳﺒﺎﻳﻰ‬ ‫ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد. اﻳﻦ اﺣﺴﺎس ﺟﺰء ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻤﻰ از ﻫﺴﺘﻰ ﺧﻮد ﻣﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ‬ ‫اﺟﺎزه داده‌اﻳﻢ ﺑﻪ ﺿﻌﻒ ﮔﺮاﻳﺪ و ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﻪ ﻛﻠﻰ ﻧﺎﺑﻮد ﮔﺮدد.‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ، ﺑﺪون ﺧﻄﺮ، ﺑﻪ ﻣﻴﻞ دل‬ ‫ﺧﻮد رﻓﺘﺎر ﻛﻨﺪ. ﺑﺮاى ﻛﺴﺐ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ در زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎﻳﺪ از ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺛﺎﺑﺘﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻈﺎم ﻋﻠﻢ آن را اﻳﺠﺎب ﻣﻴﻜﻨﺪ ﭘﻴﺮوى ﻧﻤﻮد.‬ ‫ﻣﺎ ﻳﻚ رﻳﺴﻚ ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻰ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ، وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﺬارﻳﻢ ﭼﻨﺪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ‬ ‫اﺻﻠﻰ ﻛﻪ ﺟﺰﻳﻰ از ﺳﺎزﻣﺎن ﻓﻴﺰﻳﻮﻟﻮژى ﻓﻜﺮى و ﻋﺎﻃﻔﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻰرود‬ ‫در ﻣﺎ ﺑﻤﻴﺮد.‬ ‫ﻣﺜﻼً ﻋﺪم رﺷﺪ ﻋﻀﻼت، اﺳﻜﻠﺖ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎى ﺣﻴﺎﺗﻰ (ﻧﻪ ﻗﻮاى‬ ‫ﻋﻘﻠﻰ) در ﻣﺮدﻣﻰ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻴﺮوی ﻋﻘﻠﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻫﻤﺎﻧﻘﺪر ﺷﻮم و‬ ‫ﺑﺪﻓﺮﺟﺎم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺿﻌﻒ ﻗﻮاى ﻋﻘﻠﻰ و اﺣﺴﺎس اﺧﻼﻗﻰ در ﻣﻴﺎن‬ ‫ورزﺷﻜﺎران و ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن.‬ ‫ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎرى از ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎى ﭘﺮ زاد و وﻟﺪ و ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ،‬ ‫ﻛﻪ ﻳﺎ ﺟﺰ ﺛﻤﺮه ﻣﻌﻴﻮب ﺑﻪ ﺑﺎر ﻧﻤﻰآورﻧﺪ و ﻳﺎ رو ﺑﻪ اﻧﻘﺮاض مى‌روﻧﺪ.‬

ﭘﺲ از اﺿﻤﺤﻼل ﻋﻘﺎﻳﺪ اﺟﺪادى و ﻣﺤﻮ اﺣﺘﺮام و ﺗﻌﺼﺐ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﺎدات و رﺳﻮم ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ، ﺑﺎ ﻳﻚ ﺗﺠﺮبه ﺳﺨﺖ دردﻧﺎك و ﺗﻠﺦ،‬ ‫آﻣﻮﺧﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻓﻘﺪان اﺣﺴﺎس اﺧﻼﻗﻰ و ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ در ﻣﻴﺎن اﻛﺜﺮﻳﺖ ﻋﻨﺎﺻﺮ‬ ‫ﻓﻌﺎل ﻳﻚ ﻣﻠﺖ زﻣﻴنه زوال ﻗﻄﻌﻰ ﻣﻠﺖ و اﻧﻘﻴﺎد او را در ﺑﻨﺪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬ ‫ﺗﺪارك ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ. ﺳﻘﻮط ﻳﻮﻧﺎن ﻗﺪﻳﻢ ﻣﻌﻠﻮل ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺎﻣﻠﻰ ﺑﻮد.‬ ‫ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺿﻤﺤﻼل ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎى ﻓﻜﺮى و روﺣﻰ ﻛﻪ ﺳﺮﺷﺖ‬ ‫ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺎن آن اﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻠه ﺗﻮﻓﻴﻖ در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻐﺎﻳﺮ اﺳﺖ.‬ ‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎى اﺧﻼﻗﻰ و ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻋﻤﻼً ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺴﺘﮕﻰ دارﻧﺪ.‬ ‫اﺣﺴﺎس اﺧﻼﻗﻰ ﭘﺲ از ﻣﺮگ اﺣﺴﺎس ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ، دﻳﺮی ﻧﻤﻰﭘﺎﻳﺪ.‬ ‫اﻧﺴﺎن در ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻳﻚ ﺳﻴﺴﺘﻢ اﺧﻼﻗﻰ ﻣﺴﺘﻘﻞ از ﻣﺬﻫﺐ، آﻧﭽﻨﺎن ﻛﻪ‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ، ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ.‬

‫اﺟﺘﻤﺎﻋﺎﺗﻰ ﻛﻪ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ را در ﺧﻮد ﻛﺸﺘﻪاﻧﺪ ﻣﻌﻤﻮﻻً از ﻓﺴﺎد‬ ‫و زوال ﻣﺼﻮن ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد. اﻳﻦ از آن ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﻤﺪﻧﻴﻦ ﺑﻰاﻳﻤﺎن‬ ‫ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺮدم دﻳﻨﺪار وﻇﻴﻔﻪ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺌله رﺷﺪ ﻫﻤه ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎى‬ ‫ﺑﺎﻃﻨﻰ و دروﻧﻰ ﺧﻮد ﻛﻪ ﻻزمه ﻳﻚ وﺟﻮد اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ دﻟﺒﺴﺘﮕﻰ ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ. ﭼﮕﻮﻧﻪ و روى ﭼﻪ اﺻﻠﻰ اﺣﺴﺎس ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ ﭼﻨﻴﻦ رُل ﻣﻬﻤﻰ را در‬ ‫ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎزى ﻣﻴﻜﻨﺪ؟ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﻜﺎﻧﻴﺴﻤﻰ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺑﺮ روى ﻣﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮ‬ ‫مىﮔﺬارد؟‬
‫اﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﺎ ﻗﻠﻤﺮو ﻣﺸﺎﻫﺪه و ﺑﺮرﺳﻰ را ﺗﺮك ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ و دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﺎن‬ ‫ﻓﺮﺿﻴﻪ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ. ﻓﺮﺿﻴﻪ و ﺣﺘﻰ ﺗﺼﺎدف ﻧﻴﺰ در ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻋﻠﻢ و ﻣﻌﺮﻓﺖ‬ ‫ﺿﺮورى اﺳﺖ. ﺑﺎﻳﺪ اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن، واﺣﺪى اﺳﺖ،‬ ‫ﻧﻴﻤﻴﺶ ز آب و ﮔﻞ، ﻧﻴﻤﺶ ز ﺟﺎن و دل.‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﻤﻰﺗﻮان او را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ در ﭼﻬﺎر ﺑﻌﺪ ﻓﻀﺎ و زﻣﺎن‬ ‫درك ﻛﺮد. زﻳﺮا آن ﻧﻴﻤه دوم ﻳﻌﻨﻰ ﺷﻌﻮر و روح اﻧﺴﺎﻧﻰ ﮔﺮﭼﻪ در اﻧﺪام‬ ‫ﻣﺎ ﻗﺮار دارد وﻟﻰ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل دﻧﺒﺎﻟﻪاش ﺑﻪ ﺧﺎرج از اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﺎدی‬ ‫ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻰﺷﻮد.‬

‫از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ، ﺑﺪن زﻧﺪه ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻘﻞ از ﻣﻜﺎن ﻣﺎدﻳﺶ، ﻳﻌﻨﻰ ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﻰ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺟﺰء ﻻﻳﻨﻔﻚ آن اﺳﺖ. زﻳﺮا، ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺪن از ﻧﻈﺮ‬ ‫اﺣﺘﻴﺎج داﻳﻤﻰاش ﺑﻪ اﻛﺴﻴﮋن، ﻫﻮا و ﻏﺬاﻳﻰ ﻛﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﺮاﻳﺶ ﻓﺮاﻫﻢ‬ ‫ﻣﻰآورد ﺑﺪان ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد.‬ ‫ﻣﺎ مىﺗﻮاﻧﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﻳﻚ ﻛﺎﻧﻮن ﻣﻌﻨﻮی ﻏﺮﻗﻪاﻳﻢ‬ ‫ﻛﻪ در آن، ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺟﻬﺎن ﻣﺎدی (ﻫﻮا، زﻣﻴﻦ) ﮔﺎم ﺑﺮمى‌دارﻳﻢ.‬ اﻳﻦ ﻛﺎﻧﻮن ﻣﻌﻨﻮی ﺟﺰ آن ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺎﻗﻰ و ﻓﺎﻋﻞ ﻣﺎﻳﺮﻳﺪ و اﺑﺪی در‬ ‫ﻣﻴﺎن ﻫﻤﻪ و ﺑﺮﺗﺮ و ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻛﻪ او را ﺧﺪا مىﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ مىﺗﻮان ﻧﻴﺎﻳﺶ را ﻣﺄﻣﻮر رواﺑﻂ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻣﻴﺎن روح اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻮﻃﻦ ﻣﺄﻟﻮف و ﺟﺎﻳﮕﺎه اﺻﻠﻰاش داﻧﺴﺖ و آن را ﻫﻤﭽﻮن ﻳﻚ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ‬ ‫ﺣﻴﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن وﺟﻮدى ﻣﺎ ﻣﺘﻌﻠﻖ اﺳﺖ ﺗﻠﻘﻰ ﻛﺮد. و ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻳﻚ ﻋﻤﻞ ﻋﺎدى ﺟﺴﻢ و روﺣﻤﺎن ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ.‬
 

اﺛﺮات ﻧﻴﺎﻳﺶ‬

‫ﻧﻴﺎﻳﺶ در روح و ﺟﺴﻢ ﻣﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﻴﮕﺬارد. اﻳﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺑﺎ ﻛﻴﻔﻴﺖ،‬ ‫ﺷﺪت، و ﺗﻮاﺗﺮ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد.‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮاﺗﺮ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﭼﻴﺴﺖ آﺳﺎن اﺳﺖ. ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺷﺪت را‬ ‫ﻧﻴﺰ مىﺗﻮان درﻳﺎﻓﺖ. اﻣﺎ، ﻛﻴﻔﻴﺖ آن، ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪاى اﺳﺖ.‬ ‫زﻳﺮا، ﻣﺎ وﺳﻴﻠﻪای ﺑﺮای ﺳﻨﺠﺶ اﻳﻤﺎن و ﻣﻴﺰان ﻋﺸﻖ دﻳﮕﺮان در دﺳﺖ‬ ‫ﻧﺪارﻳﻢ. ﻣﻌﺬاﻟﻚ، ﻃﺮﻳﻘه زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ مىﭘﺮدازد مىﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﻣﺎ را ﺑﺎ ﻛﻴﻔﻴﺖ دﻋﺎﻳﻰ ﻛﻪ وى در ﭘﻴﺸﮕﺎه ﺧﺪا ﻣﻴﻜﻨﺪ، آﺷﻨﺎ ﺳﺎزد.‬

‫ﺣﺘﻰ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ دﻋﺎ ﺗﺎ ﺳﻄﺢ ﺑﺴﻴﺎر ﭘﺎﻳﻴﻨﻰ ﺗﻨﺰل ﻣﻴﻜﻨﺪ و ﺑﻪ ﺻﻮرت‬ ‫ﺑﻴﺎن ﻃﻮﻃﻰوار ﻓﺮﻣﻮﻟﻬﺎى ﻣﻌﻴﻨﻰ درﻣﻰآﻳﺪ، ﺗﻤﺮﻳﻨﻰ ﺑﺮاى ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻳﻚ‬ ‫زﻣﻴﻨه ﻛﺎﻣﻼً ﻻزم روﺣﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر مى‌رود و اﺣﺴﺎس ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ و اﺣﺴﺎس‬ ‫اﺧﻼﻗﻰ را ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ. در ﭼﻬﺮه ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ‬ مى‌ﭘﺮدازﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﺪود ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺛﺎﺑﺘﻰ ﺣﺲ وﻇﻴﻔﻪﺷﻨﺎﺳﻰ، ﻛﻤﻰ ﺣﺴﺪ و‬ ‫ﺷﺮارت و ﺗﺎ اﻧﺪازه‌ای ﺣﺲ ﻧﻴﻜﻰ و ﺧﻴﺮﺧﻮاﻫﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺧﻮاﻧﺪه‬ ‫مىﺷﻮد. ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ مى‌رﺳﺪ ﻛﻪ در ﺻﻮرت ﺗﺴﺎوى ﻗﺪرت ﻣﻐﺰى و‬ ‫ﻋﻠﻤﻰ ﻣﻴﺎن دو ﻧﻔﺮ، ﺳﺠﺎﻳﺎ و ﺧﺼﺎﻳﻞ اﺧﻼﻗﻰ آﻧﻜﻪ ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ و ﻣﺘﻮﺳﻄﻰ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪﺗﺮ از آن دﻳﮕﺮى اﺳﺖ.‬

‫ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺪاوم و ﭘﺮﺷﻮر و ﺣﺮارت اﺳﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮش ﺑﻬﺘﺮ‬ ‫آﺷﻜﺎر مىﺷﻮد. اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ اﻧﺪﻛﻰ ﺑﺎ ﻏﺪد ﻣﺘﺮﺷﺤه داﺧﻠﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﺗﻴﺮوﻳﻴﺪ و ﺳﻮرﻧﺎل ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺒﻴﻪ اﺳﺖ.‬ ‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ در ﻋﻤﻖ وﺟﺪان ﺷﻌﻠﻪاى ﻓﺮوزان اﺳﺖ. اﻧﺴﺎن ﺧﻮد را‬ ‫آﻧﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻫﺴﺖ مىﺑﻴﻨﺪ، از ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻴﺶ، ﺣﺮﺻﺶ، ﮔﻤﺮاﻫﻰﻫﺎ و‬ ‫ﻛﺞﻓﻜﺮﻳﻬﺎﻳﺶ و از ﻏﺮور و ﻧﺨﻮﺗﺶ ﭘﺮده ﺑﺮﻣﻰدارد. ﺑﺮاى اﻧﺠﺎم ﺗﻜﻠﻴﻒ‬ ‫اﺧﻼﻗﻰ رام مىﺷﻮد. ﺑﺮاى ﻛﺴﺐ ﺧﻀﻮع ﻓﻜﺮی اﻗﺪام ﻣﻴﻜﻨﺪ و در ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎم ﺳﻠﻄﻨﺖ ﭘﺮ ﺟﻼل آﻣﺮزش در ﺑﺮاﺑﺮ او ﭘﺪﻳﺪار ﻣﻴﮕﺮدد.‬

‫رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﻳﻚ ﺻﻠﺢ دروﻧﻰ، ﻳﻚ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ و ﺳﺎزش ﺧﻮش‬ ‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎى ﻋﺼﺒﻰ و اﺧﻼﻗﻰ، ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺗﺤﻤﻞ در ﺑﺮاﺑﺮ‬ ﻣﺤﺮوﻣﻴﺖ، اﺗﻬﺎم، اﻧﺪوه، ﻗﺪرت ﺷﻜﺴﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ و ﺳﺴﺘﻰ ﻧﺎﺷﻨﺎس،‬ ‫ﺑﺮدﺑﺎرى در ﻗﺒﺎل از دﺳﺖ دادن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ، درد، ﺑﻴﻤﺎرى و ﻣﺮگ ﺑﻪ ﺳﺮاغ‬ ‫وى مى‌آﻳﺪ.‬ ﻃﺒﻴﺐ ﻧﻴﺰ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎرى را دﻳﺪ ﻛﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﺎن دﻋﺎ و ﺗﻮﺳﻞ‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ مىﺗﻮاﻧﺪ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﻪ، آراﻣﺸﻰ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن‬ ‫آورده اﺳﺖ ﻛﻤﻚ ﺷﺎﻳﺎﻧﻰ در ﻣﺪاواى وى ﺑﻪ ﺷﻤﺎر مى‌آﻳﺪ.‬

‫در اﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﻴﺎﻳﺶ را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﺮﻓﻴﻦ ﻫﻤﺮدﻳﻒ داﻧﺴﺖ. زﻳﺮا، ﻧﻴﺎﻳﺶ در‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎل ﻛﻪ آراﻣﺶ را ﭘﺪﻳﺪ آورده اﺳﺖ، ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ و ﺻﺤﻴﺤﻰ،‬ ‫در ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎى ﻣﻐﺰى اﻧﺴﺎن ﻳﻚ ﻧﻮع ﺷﻜﻔﺘﮕﻰ، اﻧﺒﺴﺎط ﺑﺎﻃﻨﻰ و ﮔﺎه‬ ‫ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻰ و دﻻورى را ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻣﻴﻜﻨﺪ.‬

‫ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺧﺼﺎﻳﻞ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﻋﻼﻣﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﺨﺺ و ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮدى ﻧﺸﺎن مى‌دﻫﺪ: ﺻﻔﺎى ﻧﮕﺎه، ﻣﺘﺎﻧﺖ رﻓﺘﺎر، اﻧﺒﺴﺎط و ﺷﺎدی‬ ﺑﻰدﻏﺪﻏﻪ، ﭼﻬﺮه ﭘﺮ از ﻳﻘﻴﻦ، اﺳﺘﻌﺪاد ﻫﺪاﻳﺖ و ﻧﻴﺰ اﺳﺘﻘﺒﺎل از ﺣﻮادث، ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺎدگی در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻳﻚ ﺳﺮﺑﺎز ﻳﺎ ﻳﻚ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺮگ را. اﻳﻦﻫﺎ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ از وﺟﻮد ﻳﻚ ﮔﻨﺠﻴنه ﭘﻨﻬﺎن در ﻋﻤﻖ ﺟﺴﻢ و روح ﻣﺎ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ.‬

‫ﺗﺤﺖ اﻳﻦ ﻗﺪرت و ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺣﺘﻰ ﻣﺮدم ﻏﺎﻓﻞ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪه، ﺿﻌﻔﺎ وﻛﻢ‬ ‫اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎ ﻧﻴﺰ مىﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻧﻴﺮوى ﻋﻘﻠﻰ و اﺧﻼﻗﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻪ ﻛﺎر‬ ‫ﺑﻨﺪﻧﺪ و از آن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻬﺮه ﮔﻴﺮﻧﺪ. ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ مى‌رﺳﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ اﻧﺴﺎنﻫﺎ‬ ‫را آﻧﭽﻨﺎن رﺷﺪ مى‌دﻫﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻪاى ﻛﻪ وراﺛﺖ و ﻣﺤﻴﻂ ﺑﻪ ﻗﺎﻣﺘﺸﺎن‬ ‫دوﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻛﻮﺗﺎه ﮔﺮدد. ﻣﻼﻗﺎت ﭘﺮوردﮔﺎر آﻧﻬﺎ را از ﺻﻠﺢ و‬ ‫آراﻣﺶ درون ﻟﺒﺮﻳﺰ مىﺳﺎزد ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﺷﻌﺸﻌه ﭘﺮﺗﻮ اﻳﻦ ﺻﻠﺢ از‬ ‫ﭼﻬﺮهﺷﺎن ﻧﻤﻮدار اﺳﺖ و آن را ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ روﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد مىﺑﺮﻧﺪ.‬ اﻣﺎ درﻳﻐﺎ ﻛﻪ اﻣﺮوز در دﻧﻴﺎی ﻣﺎ، ﺟﺰ اﻧﺪﻛﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ، ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻴﺎﻳﺶ را در ﭼﻬﺮه ﺣﻘﻴﻘﻰاش ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ.‬

‫آﺛﺎر درﻣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻛﻪ در ﺗﻤﺎم ادوار دﻗﺖ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ‬ ‫ﻛﺮده اﺳﺖ اﻳﻨﻬﺎ اﺳﺖ. اﻣﺮوزه ﻧﻴﺰ در ﺟﺎﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻣﻲﭘﺮدازﻧﺪ از‬ ‫ﺷﻔﺎﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻀﺮع و ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا و اوﻟﻴﺎى ﺧﺪا ﻧﺼﻴﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن مى‌آﻳﺪ. اﻣﺎ وﻗتی ﻛﻪ ﻣﺴﺌله ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻦ اﻣﺮاض‬ ‫ﻣﺸﻜﻮك ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮدی و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﺪاوای ﻣﻌﻤﻮلی ﭘﻴﺶ‬ می‌آﻳﺪ، ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻋﺎﻣﻞ واﻗﻌﻰ اﻳﻦ ﺷﻔﺎ ﭼﻪ ﺑﻮده‬ ‫اﺳﺖ.‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ در ﻣﻮاردى ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻧﻴﺎﻳﺶ مىﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺑﺮﺳﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤه راهﻫﺎى درﻣﺎﻧﻰ ﻏﻴﺮ ﻋﻤﻠﻰ و ﻳﺎ ﻣﺮدود ﺑﺎﺷﺪ.‬ ‫ﺳﺎزﻣﺎن ﻃﺒﻰ ﻟﻮرد ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﻛﺮده ﻛﻪ واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﺷﻔﺎﻫﺎ را ﺑﻪ اﺛﺒﺎت رﺳﺎﻧﺪه اﺳﺖ.‬

‫ﻧﻴﺎﻳﺶ ﮔﺎﻫﻰ ﺗﺄﺛﻴﺮات ﺷﮕﻔﺖآورى دارد. ﺑﻴﻤﺎراﻧﻰ ﺑﻮده‌اﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻪ ﻃﻮر آﻧﻰ از دردﻫﺎﻳﻰ ﭼﻮن ﺧﻮره، ﺳﺮﻃﺎن و ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻛﻠﻴﻪ و‬ ‫زﺧﻢ ﻫﺎى ﻣﺰﻣﻦ و ﺳﻞ رﻳﻮى واﺳﺘﺨﻮاﻧﻰ ﭘﺮﻳﺘﻮﻧﺌﺎل ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ. ‫ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻦﻫﺎ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻤﻮاره ﻳﻜﺴﺎن اﺳﺖ: ﻳﻚ درد‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪﻳﺪ و ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎس ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻦ. در ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ و ﺣﺪاﻛﺜﺮ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ آﺛﺎر ﺑﻴﻤﺎرى ﻣﺤﻮ مىﺷﻮد و ﺟﺮاﺣﺎت و ﺻﺪﻣﺎت ﺟﺴﻤﻰ و‬ ‫آﻧﺎﺗﻮمى آن ﻧﻴﺰ اﻟﺘﻴﺎم مىﻳﺎﺑﺪ.‬

‫اﻳﻦ ﻣﻌﺠﺰه ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﺳﺮﻋﺘﻰ ﺳﻼﻣﺖ را ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎر ﺑﺎز ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ‬ ‫ﺣﺘﻰ اﻣﺮوز ﺟﺮاﺣﺎن و ﻓﻴﺰﻳﻮﻟﻮژﻳﺴﺖﻫﺎ در ﻃﻮل ﺗﺠﺮﺑﻴﺎﺗﺸﺎن ﻣﺸﺎﻫﺪه‬ ‫ﻧﻜﺮده‌اﻧﺪ. ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪهﻫﺎ ﺑﺮوز ﻛﻨﺪ ﻧﻴﺎزى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﺧﻮد‬ ‫ﺑﻴﻤﺎر ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻛﻨﺪ. اﻃﻔﺎل ﻛﻮﭼﻜﻰ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻗﺪرت ﺣﺮف زدن ﻧﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ‬ ‫و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺮدم ﺑﻰﻋﻘﻴﺪه ﻧﻴﺰ درﻟﻮرد ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ ﻟﻴﻜﻦ، درﻛﻨﺎر آنﻫﺎ‬ ‫ﻛﺴﻰ ﻧﻴﺎﻳﺶ مىﻛﺮده اﺳﺖ.‬

‫ﻧﻴﺎﻳﺸﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻳﮕﺮى اﻧﺠﺎم ﺷﻮد ﻫﻤﻮاره اﺛﺮﺑﺨﺶﺗﺮ اﺳﺖ.‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ میرﺳﺪ ﻛﻪ اﺟﺎﺑﺖ دﻋﺎ ﺑﺴﺘﮕﻰ ﺑﻪ ﺷﺪت و ﺣﺎﻟﺖ‬ ‫(ﻛﻴﻔﻴﺖ) آن دارد.‬ ‫اﻣﺮوز ﻛﺮاﻣﺎت و ﻣﻌﺠﺰات در ﻟﻮرد ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻤﺘﺮ از ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﻳﺎ‬ ‫ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺻﻮرت ﻣﻴﮕﻴﺮد، زﻳﺮا ﺑﻴﻤﺎران دﻳﮕﺮ اﻣﺮوز آن ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ‬ ‫ﻋﻤﻴﻖ و ﭘﺮﺧﻠﺴﻪ را ﻛﻪ درﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮ ﻟﻮرد ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻴﻜﺮد ﻧمی‌یاﺑﻨﺪ. زوار‬ ‫ﺳﻴﺎح ﺷﺪه‌اﻧﺪ و دﻋﺎﻫﺎﻳﺸﺎن اﺑﺘﺮ ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ.‬

‫اﻳﻦﻫﺎ اﺳﺖ آن دﺳﺘﻪ از آﺛﺎر ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺪانﻫﺎ ﻳﻚ ﻧﻮع‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺴﻠﻢ و ﻗﻄﻌﻰ دارم. ﻋﻼوه ﺑﺮ آن ﺑﺴﻴﺎرى ﻧﺘﺎﻳﺞ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ.‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺣﻴﺎت اوﻟﻴﺎی ﺧﺪا و ﺣﺘﻰ ﻣﺮدم ﻣﺘﺠﺪد اﻣﺮوز ﺣﺎوی ﻧﻜﺎت‬ ‫ﻣﻌﺠﺰه‌آﺳﺎى ﺑﺴﻴﺎرى اﺳﺖ.‬

‫ﺷﻚ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﻛﺮاﻣﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺸﻴﺶ آرس ﻧﺴﺒﺖ مى‌دﻫﻨﺪ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﻮادث ﺧﺎرق‌اﻟﻌﺎده دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﻫﻢ داده از ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﻣﻴﮕﺬرﻧﺪ ﻣﺎ را وارد ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﺎزه‌اى ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻛﺎوش در آن ﻫﻨﻮز آﻏﺎز ﻧﺸﺪه اﺳﺖ و دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﺮ آن ﺑﺴﻴﺎر ﺳﻮدﻣﻨﺪ‬ ‫اﺳﺖ.‬ ‫آﻧﭽﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻄﻤﺌﻨﻰ مى‌داﻧﻴﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺛﻤﺮات‬ ‫ﻣﺨﺼﻮص و ﻟﻤﺲ ﺷﺪﻧﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺑﺎر آورد.‬

‫ﻧﻴﺎﻳﺶ، ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ، ﻣﺎ ﻧﺎﭼﺎرﻳﻢ آن را ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫واﻗﻌﻴﺘﻰ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ مىﻳﺎﺑﺪ و ﻫﺮ درى را ﻛﻪ ﺑﻜﻮﺑﺪ در‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮش ﮔﺸﻮده مىﺷﻮد.‬ ‫روی ﻫﻢ رﻓﺘﻪ اﺣﺴﺎس ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎی روﺣﻰ‬ ‫اﻫﻤﻴﺖ ﻓﻮق‌اﻟﻌﺎده‌اى را دارا اﺳﺖ. زﻳﺮا اﻳﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﺎ را ﺑﺎ ﻋﻈﻤﺖ اﺳﺮار‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻌﻨﻰ آﺷﻨﺎ مىﺳﺎزد. ﺑﻪ وﺳﻴﻠه ﻧﻴﺎﻳﺶ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا مى‌رود‬ ‫و ﺧﺪا در اﻧﺴﺎن ورود می‌کند.‬

‫ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﻴﺎﻳﺶ را ﺑﻬﺎﻧﻪاى ﺑﺮاى ﺗﻦ دادن ﺑﻪ ﺿﻌﻒﻫﺎى اﺧﻼﻗﻰ، ﻓﻘﺮ‬ ‫و زﺑﻮﻧﻰﻫﺎ و ﺳﺴﺘﻰﻫﺎى ﺧﻮد ﻗﺮار دﻫﻴﻢ.‬ ‫ﻧﻴﭽﻪ مىﻧﻮﻳﺴﺪ: "دﻋﺎ ﻛﺮدن ﺷﺮم‌آور اﺳﺖ". در ﺻﻮرﺗﻰ ﻛﻪ دﻋﺎ‬ ‫ﻛﺮدن ﻫﻤﭽﻮن آﺷﺎﻣﻴﺪن و دم زدن ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺷﺮم‌آور ﻧﻴﺴﺖ.‬ ‫اﻧﺴﺎن ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ آب و اﻛﺴﻴﮋن ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺘﺎج‬ ‫اﺳﺖ. اﺣﺴﺎس ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ (در ردﻳﻒ ﻗﺪرت ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ، اﺣﺴﺎس اﺧﻼﻗﻰ، ‫اﺣﺴﺎس ﺟﻤﺎل و ﻧﻮر ﻋﻘﻞ) ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺑﺸﺮى ﺷﻜﻔﺘﮕﻰ و اﻧﺒﺴﺎط ﭘﺮﻣﻌﻨﺎ‬ ‫و ﻛﺎﻣﻠﻰ میﺑﺨﺸﺪ.‬

‫ﺷﻚ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﻓﻴﻖ در زﻧﺪﮔﻰ ﺑﻪ رﺷﺪ ﻛﺎﻣﻞ ﻫﺮ ﻳﻚ از‬ ‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎى ﻓﻴﺰﻳﻮﻟﻮژﻳﻜﻰ، ﻋﻘﻠﻰ، رواﻧﻰ و ﻣﻌﻨﻮى ﻣﺎ ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد. روح،‬ ‫ﻧﻴﻤﻴﺶ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ، و ﻧﻴﻢ دﻳﮕﺮش اﺣﺴﺎس.‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻢ زﻳﺒﺎﻳﻰ داﻧﺶ را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﻢ و ﻫﻢ زﻳﺒﺎﻳﻰ ﺧﺪا را و ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﻜﺎل ﺑﺎ ﻫﻤﺎن اﻳﻤﺎن ﮔﻮش ﻓﺮا دﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻛﺎرت.